1- دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهش هنر، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه غیرانتفاعی خاتم، تهران. ، shokoofehrohani65@gmail.com
2- استادیار گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه غیرانتفاعی خاتم، تهران.
2- استادیار گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه غیرانتفاعی خاتم، تهران.
چکیده: (425 مشاهده)
موسیقی بومی به عنوان یکی از انواع موسیقی، نمودی است از احوالات مردم و آداب و رسوم مخصوص هر قوم و به نوعی تاریخ شفاهی آن سرزمین محسوب می‌شود و حضور زنان در موسیقی اقوام می‌تواند بیانگر بخشی از بینش مردمان نواحی مختلف باشد. موسیقی بومی با توجه به محتوا، مضامین و کاربردشان، دارای اقسام مختلفی است و موسیقی سوگ به عنوان یکی از اقسام موسیقی بومی به مجموعه‌ای از موسیقی و آوازهایی اطلاق می‌شود که در مدح و غم از دست دادن فرد متوفی و در مراسم سوگواری خوانده شوند. هدف از این پژوهش پاسخ به این پرسش است که در آیین‌های سوگواری«گاگِریوَ» در اقوام بختیاری و «اَرده‌خوانی» در اقوام سیستانی، در اجرای آواها و برگزاری مراسم توسط زنان، چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی وجود دارد؟ از علل انتخاب این دو قوم می‌توان به پیشینه فرهنگی، قدمت آداب و رسوم و نیز شباهت آیین‌های قومی این اقوام به یکدیگر اشاره کرد. در این راستا، به روش کتابخانه‌ای و بررسی مقالات منتشر شده و مصاحبه از چند تن از اقوام بختیاری و سیستانی، نقش زنان در این سوگ آواهای بومی به شیوه تطبیق مضمونی و روش تحلیلی، مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. با توجه به یافته‌های انجام شده، به نظر می‌رسد، زنان در هر دو قوم به عنوان اجرا کننده سوگ آواها، نقش مهمی را در زنده نگه داشتن فرهنگ بومی و مذهبی این اقوام ایفا می‌کنند و در مجموع دارای وجوه مشترکی در محتوا و مفاهیمی نمادین چون روایی بودن و شیوه اجرای موسیقی سوگ، وزن و قالب ابیات سوگ سرود‌ها، هستند. پژوهش در راستای موسیقی بومی و مکتوب نمودن آنچه به عنوان باورهای یک قوم در قالب موسیقی بیان می‌شود، می‌تواند سبب حفظ و گسترش موسیقی اقوام شده و از نابودی آداب و رسوم، باورها، فرهنگ اصیل و زبان بومی هر قوم، جلوگیری کرده و سبب ماندگاری هویت بومی و فرهنگی و تاریخ شفاهی آن اقوام گردد.
شماره‌ی مقاله: 3
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
