دوره 10، شماره 19 - ( 7-1399 )
دوره 10 شماره 19 صفحات 30-19 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Shams NajafAbadi E, Nazeri A. Reading the Rembrandt’s Self-Portraits Based on the Concept of Lacanian Object. mth 2020; 10 (19) :19-30
URL: http://mth.aui.ac.ir/article-1-1478-fa.html
URL: http://mth.aui.ac.ir/article-1-1478-fa.html
شمس نجف آبادی الهه، ناظری افسانه. خوانش خودنگاره‌های رمبرانت براساس مفهوم شئ لاکانی. نشريه علمي مطالعات تطبيقي هنر. 1399; 10 (19) :19-30
1- دانشجوی دکتری پژوهش هنر، دانشکده پژوهش‌های عالی هنر و کارآفرینی، دانشگاه هنر اصفهان.
2- دانشیار، دانشکده هنرهای تجسمی، دانشگاه هنر اصفهان. ، a.nazeri@aui.ac.ir
2- دانشیار، دانشکده هنرهای تجسمی، دانشگاه هنر اصفهان. ، a.nazeri@aui.ac.ir
چکیده: (4999 مشاهده)
رمبرانت در خودنگاره‌های اولیه، با تمهیداتی، مخاطب را از دیدن به وضوح منع می‌کند. وجه تمایز این آثار را می‌توان نه در بخش‌های با وضوح به نمایش درآمده، بلکه در بازنمایی پرظرافت اطلاعات گمشده دانست. به‌عبارت‌دیگر، هنرمند، اصول و کیفیات بصری را در جهت عدم بازنمایی دقیق در اثر خود به‌کار می‌برد. در این راستا، شئ نیز به مثابه ابژه‌ای کلیدی در اندیشه لاکان، امر واقع را به‌عنوان ساحتی گریزنده از تصویر و نماد، در تلاقی ساحت‌های سه‌گانه جای می‌دهد. شئ از منظر لاکان، بعدی بازنمایی‌ناپذیر است که از قابلیت تصویر برای بازنمایی محض فراتر رفته و در شکاف حافظه و ادراک از طریق نابازنمایی پدیدار می‌شود. بر این اساس، گویی رمبرانت نیز در خودنگاره‌های دوره اول، پیرامون این بعد احاطه‌ناپذیر تلاش می‌کند. سؤال مطرح آن است که تمهیدات بصری رمبرانت در ارائه تصویری از خود بر اساس مفهوم شئ لاکانی، چگونه قابل خوانش هستند؟ چارچوب نظری و رویکرد تحقیق، بر مفهوم شئ در تشکل سوژه ژاک لاکان استوار است. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و تلاش بر این بوده تا با به‌کارگیری اصول روان‌کاوانه خوانش تصویر، به چگونگی تحقق خودنگاره رمبرانت مبتنی بر مفهوم شئ پرداخته شود.
یافته‌ها نشان دادند که رمبرانت، تمهیدات بصری ویژه‌ای به‌کار می‌گیرد تا خود را از طریق ساختار طبیعی ادراک، صورت‌بندی کند. به‌عبارت‌دیگر، او ناپیدایی ضروری را به تصویر می‌کشد که در میدان ادراک رخ داده تا امکان دیدن فراهم شود و مهم‌تر آنکه این ناپیدایی را در شالوده تصویر خود جای می‌دهد. از این‌رو، شاید بتوان از منظر لاکان، خودنگاره‌های رمبرانت را به لحاظ مجسم ساختن این بعد ضرورتأ بازنمایی‌نشده که پیش‌شرط هر گونه بازنمایی است، شکلی از تبلور شئ در سوژه دانست.
یافته‌ها نشان دادند که رمبرانت، تمهیدات بصری ویژه‌ای به‌کار می‌گیرد تا خود را از طریق ساختار طبیعی ادراک، صورت‌بندی کند. به‌عبارت‌دیگر، او ناپیدایی ضروری را به تصویر می‌کشد که در میدان ادراک رخ داده تا امکان دیدن فراهم شود و مهم‌تر آنکه این ناپیدایی را در شالوده تصویر خود جای می‌دهد. از این‌رو، شاید بتوان از منظر لاکان، خودنگاره‌های رمبرانت را به لحاظ مجسم ساختن این بعد ضرورتأ بازنمایی‌نشده که پیش‌شرط هر گونه بازنمایی است، شکلی از تبلور شئ در سوژه دانست.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
هنرهای تجسمی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
