Ghadyani M, Shokri M, Khani M. (2024). Study of the Characteristics of Iranian Postmodern Cinema Based on Umberto Eco's Semiotics (Case Study: The Film "Shirin" by Abbas Kiarostami).
mth.
14(28), : 6
URL:
http://mth.aui.ac.ir/article-1-2034-fa.html
قدیانی مهدی، شکری محمد، خانی شکری. مطالعه ویژگیهای سینمای پستمدرن ایران بر اساس نظریه نشانهشناسی امبرتو اکو (مطالعه موردی: فیلم «شیرین» ساخته عباس کیارستمی) نشريه علمي مطالعات تطبيقي هنر 1403; 14 (28)
URL: http://mth.aui.ac.ir/article-1-2034-fa.html
1- دانشجوی دکتری فلسفه هنر، دانشکده علومانسانی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران شمال.
2- استادیار، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران شمال. ، mohammadshokry44@gmail.com
3- استادیار، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران شمال.
چکیده: (132 مشاهده)
این پژوهش به مطالعه سینمای پستمدرن ایران با رویکرد نشانهشناسی امبرتو اکو میپردازد و ویژگیهای کلیدی آن را مورد بررسی قرار میدهد. یکی از محورهای اصلی تحقیق بررسی این موضوع است که چگونه میتوان ویژگیهای سینمای پستمدرن ایران را با استفاده از نظریه نشانهشناسی اکو تحلیل کرد. نشانهشناسی اکو بر دال و مدلول، تفسیر، فرهنگ و مجموعهای از شاخصها متمرکز است که در این سینما بارز است. سینمای پستمدرن ایران با روایتی غیرخطی و فراروایتی، بر بستر فرهنگی خاصی شکلگرفته که خود الهامبخش معانی چندلایهای است. درک این معانی بستگی به آشنایی مخاطب با زمینههای فرهنگی، تاریخی و جغرافیایی فیلم دارد. بر اساس نظریات اکو، تصاویر در سینما حامل رمزگانی هستند که مخاطب از طریق ادراک و تفسیر فعال میتواند آنها را رمزگشایی کند. فیلمهایی نظیر شیرین عباس کیارستمی با استفاده از رمزگان بصری و نشانهشناسی پیچیده، مخاطب را در فرایند تولید معنا شریک میکنند. عناصر کلیدی این سینما شامل تکثرگرایی، بریکلاژ، بینامتنیت و فراداستان است. این پژوهش از منظر هدف، نظری - کاربردی و از منظر شیوه انجام، توصیفی - تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق شامل آثار سینمای پستمدرن جهان و ایران با تأکید بر فیلم شیرین است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که نشانهها و شاخصها در فیلم شیرین نهتنها ابزاری برای بیان معانی عمیقتر هستند، بلکه به درک بهتر تجارب زنان در جامعه معاصر ایران نیز کمک میکنند. علاوه بر این، عناصر نشانهشناسی در این فیلم به ایجاد تعاملات معنادار بین تماشاگر و فیلمساز منجر شده و بستر مناسبی برای طرح پرسشهای بنیادین درباره هویت، تجربههای اجتماعی و مناسبات فرهنگی فراهم میآورد. این تعامل بهویژه در زمینه بازتاب مسائل اجتماعی و فرهنگی ایران معاصر، حائز اهمیت است. نتایج نهایی نشان میدهد که سینمای پستمدرن ایران، از طریق ایجاد ساختارهای پیچیده معنایی، نهتنها به ارائه دیدگاههای نوین میپردازد؛ بلکه فضایی برای تأمل فرهنگی و اجتماعی در اختیار مخاطب قرار میدهد.
شمارهی مقاله: 6
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
سایر