دوره 7، شماره 13 - ( 6-1396 )
دوره 7 شماره 13 صفحات 148-133 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان). ، n.hassanpur@khuisf.ac.ir
2- دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی.
3- دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران.
2- دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی.
3- دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران.
چکیده: (6628 مشاهده)
در سال‌های نخستین قرن بیستم، رهبران سیاسی ترکیه و ایران که متوجه عقب‌ماندگی کشور خود شده بودند، چارۀ کار را در نوسازی سریع به شیوۀ غربی جست‌وجو می‌کردند. با توجه به ناآشنایی معماران داخلی با شیوه‌های نو، حضور معماران خارجی در عرصۀ آموزشِ متخصصان داخلی و طراحی و اجرای طرح‌های عمرانی، سبب تحولات عمده‌ای در معماری معاصر ایران و ترکیه شد. حضور این معماران در دوران پهلوی، هم‌زمان با دورۀ جمهوری اول تا کودتای نظامی 1980میلادی در ترکیه، سبب شد، معماری دورۀ معاصر از پیشینۀ تاریخی در این کشورها فاصله بگیرد.
این پژوهش به‌دنبال آن است که با مطالعۀ تطبیقیِ نقش معماران خارجی در تحولات معماری ایران و ترکیه، چگونگی تأثیر متقابل این معماران در معماری معاصر این دو کشور را بررسی کند؛ بنابراین، تحقیق حاضر، نقش این معماران را در تحولات معماری معاصر در ایران و ترکیه شناسایی می‌کند. در این پژوهش در مرحلۀ اول از روش تفسیری‌تاریخی استفاده شده است و گردآوری اطلاعاتِ مربوط به معماری معاصر ایران و ترکیه به شیوۀ مطالعات اسنادی انجام شده است و در مرحلۀ دوم، مطالعۀ تطبیقی میان معماری معاصر دو کشور صورت گرفته است. نتایج پژوهش، نقش معماران خارجی در تحولات معماری معاصر ایران و ترکیه در سال‌های 1300 تا 1357ه.ش. (1920 تا 1979م.) را به دو دورۀ کلی تقسیم می‌کند و نشان می‌دهد که در دورۀ نخست، این معماران در بنیان‌گذاری شیوۀ جدید آموزش معماری و نیز معماری و ساختمان‌سازی در هر دو کشور نقش داشته‌اند و در دورۀ دوم، نقش معماران خارجی در حوزۀ آموزش معماری و فعالیت‌های حرفه‌ای در ترکیه، نسبت به ایران محدودتر است. همچنین معماران خارجی از معماری بومی و سنتی در هر دو کشور تأثیر پذیرفته‌اند.
این پژوهش به‌دنبال آن است که با مطالعۀ تطبیقیِ نقش معماران خارجی در تحولات معماری ایران و ترکیه، چگونگی تأثیر متقابل این معماران در معماری معاصر این دو کشور را بررسی کند؛ بنابراین، تحقیق حاضر، نقش این معماران را در تحولات معماری معاصر در ایران و ترکیه شناسایی می‌کند. در این پژوهش در مرحلۀ اول از روش تفسیری‌تاریخی استفاده شده است و گردآوری اطلاعاتِ مربوط به معماری معاصر ایران و ترکیه به شیوۀ مطالعات اسنادی انجام شده است و در مرحلۀ دوم، مطالعۀ تطبیقی میان معماری معاصر دو کشور صورت گرفته است. نتایج پژوهش، نقش معماران خارجی در تحولات معماری معاصر ایران و ترکیه در سال‌های 1300 تا 1357ه.ش. (1920 تا 1979م.) را به دو دورۀ کلی تقسیم می‌کند و نشان می‌دهد که در دورۀ نخست، این معماران در بنیان‌گذاری شیوۀ جدید آموزش معماری و نیز معماری و ساختمان‌سازی در هر دو کشور نقش داشته‌اند و در دورۀ دوم، نقش معماران خارجی در حوزۀ آموزش معماری و فعالیت‌های حرفه‌ای در ترکیه، نسبت به ایران محدودتر است. همچنین معماران خارجی از معماری بومی و سنتی در هر دو کشور تأثیر پذیرفته‌اند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
معماری و ....
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |